مرغكي خوشگل ميان بســـــترش
درد دل مي كرد شب با شوهـرش
قصه ها مي گفت از عشق و جنون
ناله سر مي داد از دنيــــاي "دون"
گاه از شيرين حكايت مي نـــــمود
يك زمان مي گفت: اين مجنون كه بود؟
(ساعتي مي گف: تاجــت رو برم
هيــــــكل مانند كاجـــــت رو برم!)
گاه هم با عشوه اي چون نوعروس
چشمكي مي زد براي آن خـروس!
صحبت از تخم اش كه مي شد ناگهان
اشك شوق از چشم او مي شد روان
گوييا معشوقه ي فرهـــــــــــــاد بود!
چون كه در كار خودش استــــاد بود!
رو به شوهر كرد و پس اين گونه گفت:
گوش كن اي شوهر گردن كلفــــت!
گرچه در ظاهر تو هستي جنس نر
پس چرا امروزه اين نسل بشـــر ،
كودك و مرد و زن و پير و جـــــوان
كاسب و دانشجو و شخص فلان...
از خوشي هاي جهان دل كنده اند
كلّهم خواهــــان تخم بنــــــده اند!
تخم من در مملكت چون كيمياست
بر سر آن تازگي غوغا به پاســـت!
تخم مرغ دانه اي سيـــــصد تومن
"گاو نر مي خواهــــد و مرد كهن!"
الغرض،آن قدر گفت و گفت و گفت
تا كه خر گرديد شوهر مفت مفـت
پس نوك اش را برد سوي گوش او
بار ديگر گفت: اي شيـــــطان بگو،
از چه هرساعت به وقت صبح و شام
مي روي با شوق روي پشــت بام؟!
دايمـــا آواز مي خوانـــــي چــــــرا؟
چيســت از اين كار مقصود شما؟!
حتــــــــم دارم بيـن تو با مرغ ها
هست رازي در مــــيان اي ناقلا!
تو، به غيرت شهره بودي يك زمان
پس چه شد آن غيرتت اي پهلوان؟
بين صـــــدها مرغ نامــــحرم چـــرا،
مي شوي مشغول خواندن بي حيا؟!
تو نمي داني مگر ارشاد چيــست؟
يا مميز را نمي داني كه كيــست؟!
تا شنيــــــدي قدقــدٍ مرغــــي زدور
عاشق او مي شوي آن هم چه جور!
كـــــو پليس و كو صد و ده! اي فلان؟
(خيس كردي جاي خود را بي گمان!)
-------------
آن خروســــك نعره اي زد ناگهــــان
از ته ِدل عينــــــهو شيــــــــر ژيــــان
(نعره كه نه! قوقولـــي قوقو نمـــــــود
مولوي هم كي چنين شعري سرود!؟)
گفت بـــس كن اي عجـــوز حيـــله گر
عيب خود را هم ببين يك مختــــــــصر
گرچه مــــي خواني براي مـــن كُري
بي گمان از چيز ديگر دلــــــــــخوري!
اندكـــــــي پايين بيـــاور (اون صدات)
بنده مي دانم كه مي سوزد (كجات!)
مــن اگر از روي ديــــوار كســـــــــي،
روز و شب ها رفته ام بالا بســـــي،
اولا دارد ثـــواب ايــــــن كــــــار من
مثل زنـــگ(ساعته) گفـــــــتار من
ثانيا هنــــــــــگام خوانـــــدن دايما
بسته باشد هر دو تا چشمان من!
برسر تو ليك برپا محشــــري ست
رانِ تو در دست هر نرهّ خري ست!
سيـــــــنه ات را مي كند يارو كباب
مي خورد همراه آن پيكي شراب!
(بيت بالا يك كمي گر چــــيز بود
كاسه ي صبر طرف لبــــريز بود!)
يا به نزد مرد صاحـــــب خانه مان،
آن كه باشد تا حدودي چش چران!
تخم خود را با فشـــــــاري از عقب
مي كني پرتاب بيش از يك وجب!
بس كنم يا كه بگويم بيــش از اين
(جوجه جان! لطفا سر جايت بشين)
پس بدون شك مفاسد جاي توست
توي بنــــد بانوان ماواي توســـــــت!
گؤنده ر
بؤلوم لر:
طنز فارسي