در خبرها آمده است كه وزارت نفت برنامه اي در دست دارد كه بر اساس آن در طول برنامه پنجم 75 ميليارد دلار در بخش پايين‌دستي و 125 ميليارد دلار در بخش بالادستي سرمايه‌گذاري خواهد كرد.مجموع اين سرمايه گذاري ها 210 ميليارد دلار خواهد بود.با قيمت ها و درآمدهاي فعلي ايران از نفت، اين مقدار پول معادل سه سال درامد نفت ايران است. به عبارتي، با توجه به اينكه طول برنامه پنجم بنا به تعريف پنج سال است، وزارت نفت انتظار دارد كه 60 درصد درآمدهاي نفتي به اين وزارت خانه باز گردانده شود كه دوباره در بخش نفت سرمايه گذاري شود. اگر قيمت نفت به حدود 45 دلار برسد، آنگاه بودجه اي كه اين وزارتخانه براي توسعه درخواست كرده است از درآمدهاي نفتي در كل ساليان برنامه پنجم بيشتر خواهد بود. مخارج جاري وزارتخانه را هم بايد به اين عدد اضافه كرد تا ابعاد تقاضا در مقايسه با اقتصاد ايران بيشتر روشن شود.

من واقف به ميزان نياز به سرمايه گذاري در صنعت نفت ايران نيستم اما شك دارم كه سرمايه گذاري با اين ابعاد در صنعت نفت ايران ضرورت داشته باشد. واقعيت اين است كه وزارت نفت ايران همان بازي را دنبال مي كند كه همه وزارتخانه ها و موسسات ايران در پي آن هستند. استراتژي همه وابستگان به دولت جذب حداكثر بودجه از دولت و به هر قيمت است. به جاي آنكه وزارتخانه ها و نهادها به دنبال ماموريتي باشند كه ارزشي براي جامعه ايجاد مي كند به دنبال حداكثر كردن بودجه خود هستند. البته جاي انكار نيست كه هر وزارتخانه و نهادي كه موجود است ارزشي هم ايجاد مي كند. اما سوالي كه مجلس و دولت بايد از خود بپرسند اين است كه در مقابل پول مردم كه به وزارتخانه ها و نهادها داده شده است اين چه ارزش و چه خدمتي است كه مردم در مقابل دريافت كرده اند. اگر از اين زاويه به موضوع بودجه نگاه شود آنگاه فلسفه وجودي بسياري از نهادها و موسسه ها به زير سوال مي رود.

گؤنده ر     بؤلوم لر: اقتصاد