در 15 سالگي مي ديدم كارمندان بانك را كه در ساختماني خنك و با كلاس مشغول شمارش اسكناس و عيش و نوش هستند و لبخند از لبانشان نمي افتد.

در 20سالگي آرزو كردم اي كاش من هم استخدام بانك شوم و همي به مردم لبخند بزنم .

در 23 سالگي خود را كارمند بانك يافتم .

در همان سال دانستم چه غلطي كرده ام و اصلا هم لبخندم نمي آيد.

و نيز بدانستم كه شمارش پول اصلا لذت بخش نيست و جز ميكروب چيزي نصيبم نمي شود.

در 24 سالگي 2زاري ام افتاد كه ساعات كاري بانك مي تواند 18 ساعت در يك شبانه روز هم باشد.

در 25 سالگي يقين كردم كه من يك تراكتور هستم و بر شانس خود تف انداختم .

در 26سالگي خود را تا خرخره زير دين و بدهي تسهيلات مسكن بانك يافتم .آنگاه شصتم خبردار شد بدجايي گير نموده ام.

در 28سالگي دانستم بر خلاف ساير مشاغل ، سال به سال دريافتي ام كاهش مي يابد.

در 29 سالگي دانستم كه 39 ساله به نظر مي رسم و زهوارم در رفته است .

در 30سالگي دريافتم شايسته سالاري يعني همان پاچه خوار سالاري.

در 32 سالگي شنيدم عمده مشكلات اقتصادي جهان گردن بانكها افتاده است.

چندي بعد شنيدم تعدادي از همكاران نيز در اثر عذاب وجدان ريق رحمت را سر كشيده اند.

در 36سالگي دانستم دارم كچل مي شوم .

در 40سالگي دانستم همانا من يك كله تاس هستم .

در 45 سالگي دريافتم هرچه ارتقاي شغلي گرفتم استرس بيشتري نصيبم شده است .

در 48 سالگي دانستم از بقيه همكاران سالم تر هستم .

در 50سالگي تجربه به من آموخت ،هرگاه شعبه ام را عوض كردم ،مشتريان قدر دان ،از من روي گرداندند.

در 53 سالگي با عينكي كلفت و قوزي در پشت و سنگي در كليه و اعصابي خرد و چهره اي پكيده ،به افتخار باز نشستگي نائل آمدم.

3 ماه بعد اولين سكته را زدم .

و 6 ماه بعد دومي را نيز.

سپس به كنجي خزيده با چندر غاز حقوق بازنشستگي روزگار گذرانيده و بر زمين و زمان لعنت فرستادم .

هنوز هم كابوس دوران تحويلداري و كسر صندوق و فحاشي مشتريان عزيز و ... را مي بينم و تا صبح دندون قروچه مي كنم .

تا سكته بعدي بدرود...

گؤنده ر     بؤلوم لر: پول، ارز و بانكداري و بيمه